Filmowe portrety Świętego Mikołaja: Jak kino przedstawia Mikołaja przez lata?

To właśnie kino w dużej mierze ukształtowało współczesny wizerunek Świętego Mikołaja. Filmy rodzinne, animacje i komedie sprawiły, że Mikołaj stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci na świecie – symbolem magii, wiary w cuda i radości świątecznego czasu. Ale, w różnych okresach twórcy filmowi interpretowali omawianą postać na różny sposób, pokazali nie tylko czarodziejską moc, lecz także słabości, a nawet buntowniczą naturę Mikołaja. 

Mikołaj jako uosobienie magii dzieciństwa

W wielu klasycznych filmach Mikołaj to przede wszystkim postać, która pozwala dzieciom wierzyć w cud. W filmie „Cud na 34. ulicy” (1947) urokliwy staruszek staje się kimś więcej niż tylko przebierańcem w centrum handlowym. Podważa on sceptycyzm dorosłych i na nowo budzi w nich wiarę w dobro. Omawiana produkcja zdobyła ogromną popularność, ponieważ idealnie oddawała powojenne pragnienie nadziei.

Wiele filmów ukazuje Mikołaja jako strażnika dziecięcych marzeń, który przypomina nam, że święta to coś więcej niż dekoracje i zakupy. Kino często podkreśla mądrość i cierpliwość Świętego – cechy, które sprawiają, że jest on osobą pełną ciepła. Widzowie mogą utożsamiać się z dziećmi, które mimo braku dowodów wciąż wierzą w magię Świąt.

Komediowy bohater rodzinnych perypetii

W latach 90. nastąpił zwrot ku bardziej humorystycznym akcentom. „Święty Mikołaj” (1994) pokazał, że nikt nie rodzi się Mikołajem – można nim zostać przez przypadek i odnaleźć się w nowej roli. Film Tima Allena zyskał status kultowego, bo łączył świąteczny klimat z rodzinną komedią i przygodą, a jednocześnie pokazywał, że magia działa także na dorosłych.

Podobne podejście widać w filmach animowanych, takich jak „Artur ratuje Gwiazdkę” (2011), gdzie Mikołaj nie jest samotnym bohaterem, lecz częścią wielopokoleniowej rodziny. Widzowie obserwują zabawną dynamikę między ojcem, synem i dziadkiem, co pozwala im spojrzeć na tradycję z innej perspektywy – pełnej ciepła, ale i humoru. To właśnie w takich produkcjach widać, że nawet święty może się mylić, spóźniać lub potrzebować pomocy, co czyni go bliższym widzom.

Mikołaj w nieoczywistej odsłonie

Twórcy filmowi nieraz decydowali się też na odważne eksperymenty z wizerunkiem Mikołaja. W komedii „Zły Mikołaj” (2003) tytułowy bohater w przebraniu świętego to złodziej, cynik i człowiek, któremu daleko do ideału. Ów film wzbudził wiele kontrowersji. 

Animowane ikony i współczesne legendy

Animacja pozwoliła filmowcom całkowicie przeobrazić wizerunek Mikołaja. W filmie „Strażnicy marzeń” (2012) jest on potężnym wojownikiem z tatuażami i mieczami, który broni dzieci przed koszmarami. To zupełnie inna, nowoczesna wizja. 

Mikołaj w świecie współczesnych superprodukcji

W ostatnich latach coraz częściej pojawiają się filmy, które wpisują Mikołaja w estetykę dużych hollywoodzkich widowisk. W produkcji „Kronika Świąteczna” (2018), dostępnej na Netfliksie, Mikołaj (grany przez Kurta Russella) jest charyzmatyczny, energiczny i bardziej przypomina bohatera kina akcji niż spokojnego staruszka. Film pokazuje Świętego w nowoczesnym wydaniu – z nutą rock’n’rolla, odwagą i niezwykłą charyzmą.

Podobny kierunek obrały inne produkcje, które stawiają na dynamiczną akcję, rozbudowane efekty specjalne i fabułę przypominającą przygodowe blockbustery. W ten sposób Mikołaj trafia nie tylko do dzieci, ale także do starszych widzów, którzy szukają w świątecznych filmach rozrywki na najwyższym poziomie. To dowód, że świąteczny bohater z powodzeniem odnajduje się także w XXI wieku, a jego legenda wciąż może być opowiadana na nowo – w sposób efektowny i widowiskowy.

Podsumowanie

Filmowe portrety Świętego Mikołaja są jak kalejdoskop – zmieniają się w zależności od czasu, gatunku i oczekiwań widzów. Klasyczne produkcje uczą nas wiary w magię, komedie rodzinne rozśmieszają i pokazują jego ludzką stronę, a filmy nieoczywiste czy animacje wprowadzają świeżość i nowe spojrzenie. Wszystkie jednak mają wspólny mianownik: przypominają nam, że Święta Bożego Narodzenia to czas wyjątkowy – czas, w którym każdy może odnaleźć w sobie odrobinę dziecka.